فرافکنی
به نظر میرسد استراتژی فعلی دولت این است که زمین انتخابات را به سمت یک دوقطبی مصنوعی بچرخاند. در واقع استراتژی او با سال 92 تفاوت چندانی ندارد. او این بار میخواهد دوقطبیهای دیگری را با دوقطبی ساختگی «سازش یا مقاومت» که در آن سال ایجاد کرده بود، جایگزین کند. روحانی این بار در تلاش است فضایی به وجود آورد که مردم گمان کنند انتخاب میان روحانی و رقبایش، انتخاب میان «فضای آزاد و فضای امنیتی»، «افراط و اعتدال»، «انزواطلبی و تعامل با جهان» است.
اگر به سال 92 بازگردیم متوجه میشویم در آن زمان نیز دقیقا همانند شرایط فعلی، دغدغه ذهنی مردم، وضعیت معیشتی و اقتصاد بود. آنچه باعث شد فضاسازی آن موقع او موثر واقع شود، گره زدن این مسئله ساختگی با دغدغه اصلی مردم بود. روحانی در آن سال به گونهای وانمود کرده بود که تنها راه برون رفت از وضعیت وخیم اقتصادی، سازش و کنار آمدن با آمریکاست.
اکنون نیز اقتصاد همچنان بزرگترین دغدغه جامعه ایران است. اما دولت تاکنون نتوانسته است میان نیاز مردم و دوقطبی خودساختهاش تناسبی ایجاد کند. به همین دلیل است که این فضاسازی هنوز موثر نیفتاده است. هر چند دولت تلاش کرده با مطرح کردن بحثهای دسترسی آزاد به اطلاعات و پیوند آن به اشتغال جوانان، کمی تناسب برای آن پیدا کند، اما همچنان این پیامها برای مردم گنگ و مبهم است. حال باید منتظر بود و دید که دولت تا چه مقدار میتواند با شعارهایش دغدغه ذهنی مردم را پاسخ بدهد.